Qué mono es mi niño!!!!

Segundo Maruchi Carballeira son unha guarrona por andar recreando este tipo de imaxes, pero non me digades que o rapaz non o merece.

Preséntovos en sociedade ó home que se pode aproximar dunha forma bastante cercana ó que popularmente se denomina "príncipe azul": David Silva, 19 aniños (camiño dos 20, tampouco son tan asalta cunas!), xogador de fútbol de primeira división e canario para máis datos. A verdade é que con exemplares así, non é estaño que ás Canarias lle chamen as Illas Afortunadas.

Á esquerda destas liñas podedes observar ó rapaz na súa máis absoluta felicidade (un gol fai milagros, disque).
Na primeira fotografía obsérvase tamén como os tocamentos estraños no fútbol non só son habituais, senón que tamén xeneran (polo menos en min) certa envidia: xa me gustaría a min amarrarme ben amarrada ó cuiño do Oubiña (número 4, para máis información). Pero falando de cús, que me dicides do de Silviña, respingón e ben formadiño, así calquera.
Pois eso, que se atopades un destes pola rúa, dádelle o meu número de teléfono, agradecereino toda a vida.

A noite en Praga

Aquí estamos de novo. Guapísimos coma sempre dispostos a arrasar coa noite praguesa. Fátima, Fin, Sara, Carballeira (mailo seu chapeu), Lourdes, Noe, Gabi, Vero, Cris e Leticia esperan para coller o bus que os leve á estación de metro de Kacerov e de aí coller outro metro hasta Muzeum e logo outro máis ata Mustek, pristi stanice la Karlovy, a suposta discoteca máis grande de Centroeuropa. Que ninguén vos engane pequenos saltamontes, non che vale moito a pena, inda que por tres euriños... Por aquel lugar non pasou unha inspección sanitaria dende que o pobre Lenin a ghiñou, o chan era como unha sorte de tea de araña que te atrapaba no momento menos esperado e por riba os holandeses borrachos dos collóns que posúen cinco brazos e doses extras de suor e os hindúes refreghañóns (verdade Cris?) que te facían budista nun abrir e pechar de ollos. Menos mal que quedabamos nós mesmos e o pasamos en grande.

Unha boa forma de fomentar a miña vocación

Chegaba o momento máis importante da miña corta vida. Tiña que demostrar que non me equivocaba cando con 7 aniños dixen por primeira vez que quería ser xornalista. O primeiro paso non foi bó. Non puiden escoller as prácticas onde realmente quería, pero o destino tíñame reservado un mellor lugar. Foi un 1 de xullo cando cheguei tímida e morta de medo á redacción central de Faro de Vigo.
Tres meses despois chorei porque non quería abandonala. Foron moitas as persoas queridas que quedaron alí ou ben que marcharon destino ás súas respectivas facultades ó longo e ancho da xeografía española.
Os da foto somos as compoñentes do Suplemento de Verán co noso querido coordinador: Machuca! Ana, Uxía, Merche e Marta (e Betti que non está na foto), graciñas por todo.

Cambrés do grelo+xornaelinha+monferoutesas de paseo

Vaia catro patas para un banco!! Estes pobres húngaros non sabían onde se metían cando nos permitiron pasa-la fronteira. Para non iniciados nos temas de paso de ecuador, estamos subidos á catedral de San Esteban en Budapest, lugar bonito donde os haxa. Recomendación de viaxe: cinco estrelas!!!

¿Por que teño unha blog?

Pois a verdade é que non o sei. Bueno, sí. Trátase de que lles quero deixar comentarios ás miñas compañeiras vero e carba (alias monferoutesas) e a miña querida señorita souto que anda perdida por Barcelona. Daquela, tiven que rexistrarme.
No fondo esto vai ser unha boa idea porque polo menos hei de ter sempre un lugar onde espallar os meus pensamentos.
O do nome da blog supoño que será totalmente comprensible para calquera que me coñeza. A paixón da miña vida (que bonito!!!) éche o meu celtiña, inda que ás veces me dea desgustos.
Por agora non che hai moito que contar, será cuestión de que os meus compañeiros me fagan caso e escriban algo aquí, inda que o dubido moito.